Ιστορία του Τόπου μας

Ιστορική αναδρομή

Η ιστορία του χωριού ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους. Η αρχαία  πόλη είναι γνωστή με τα ονόματα Κρηνίδες και Φίλιπποι. Στην προϊστορική εποχή υπήρχε στην περιοχή Ντικιλί Τας (όρθια πέτρα) ένα μικρό χωριό που κατοικήθηκε ως το 1500π.Χ., αξίζει να σημειωθεί ότι η τοποθεσία αυτή πήρε το όνομα της από το αρχαίο μνημείο (ορθόπετρα) του ρωμαίου αξιωματούχου C. V. Quartus, επίσης από εκεί περνούσε η αρχαία Εγνατία Οδός και στην περιοχή υπήρχαν πλούσιες πηγές νερού. 

Το 360π.Χ. Έλληνες άποικοι από την Θάσο, με αρχηγό τον Αθηναίο ρήτορα και πολιτικό Καλλίστρατο, εγκαταστάθηκαν εδώ και έκτισαν την πρώτη πόλη, με όνομα Κρηνίδες. Το όνομα οφείλεται στα άφθονα νερά που πήγαζαν στην περιοχή, άλλωστε κρήνη σημαίνει πηγή. Το 365π.Χ. καταλαμβάνει την πόλη ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β ́ και την μετονομάζει σε Φιλίππους. Ο Φίλιππος, εκτιμώντας την εξαιρετική στρατηγική θέση της περιοχής, περιέβαλε την πόλη με ένα ισχυρότατο τείχος, έκτισε το θέατρο και εκμεταλλεύτηκε τα χρυσωρυχεία της. 

Σταθμός στην ιστορία της πόλεως είναι η περίφημη μάχη των Φιλίππων το 42π.Χ.. Μετά την ήττα των δημοκρατικών Βρούτου και Κάσιου, οι νικητές Αντώνιος και Οκταβιανός έκαναν τους Φιλίππους ρωμαϊκή αποικία, η οποία είχε μεγάλη ανάπτυξη. Το 50 μ.Χ. επισκέφτηκε την πόλη ο Απόστολος Παύλος και κήρυξε το Ευαγγέλιο. Η νέα θρησκεία διαδόθηκε ταχύτατα και οι χριστιανοί των Φιλίππων έκτισαν τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ. μεγαλοπρεπείς εκκλησίες. Με τον καιρό λόγω σεισμών και εχθρικών επιδρομών, η πόλη συρρικνώθηκε και έχασε την σημασία της ως θρησκευτικό, διοικητικό και οικονομικό κέντρο. Στα βυζαντινά χρόνια επέζησε κυρίως ως οχυρό φρούριο. Η παρακμή και η ερήμωση ολοκληρώθηκε με την τούρκικη κατάκτηση στα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ.. Έτσι όταν το 1546 ο Pierre Bellon ένας ξένος περιηγητής επισκέφτηκε την πόλη, ήταν ολότελα ερειπωμένη και υπήρχαν ελάχιστα σπίτια κτισμένα, έξω από το περίβολο τείχος.

 Όταν το 1922 έφτασαν στο χωριό οι πρώτοι πρόσφυγες από την Τουρκία (Θρακιώτες και Πόντιοι), αντίκρισαν μια διαφορετική εικόνα της περιοχής από τη σημερινή. Το χωριό κατοικούνταν μόνο από Τούρκους, οι οποίοι το ονόμαζαν Ραχτσά. Ο οικισμός ήταν συγκεντρωμένος στο επάνω μέρος του χωριού, από το ύψος της βρύσης του Ζαχαρία εως την περιοχή κρύα νερά. Λίγα σπίτια βρίσκονταν στην γειτονιά Παναγιωτίδη και Σαμπανίδη, κοντά στο σημερινό γήπεδο του Κεραυνού Κρηνίδων. Υπήρχε τζαμί κοντά στα κρύα νερά και τα νεκροταφεία των Τούρκων ήταν νότια από το γήπεδο. Περίπου ένα χρόνο, μέχρι να αναχωρήσουν όλοι οι Τούρκοι για την Ανατολή, οι παλιοί κάτοικοι και πρόσφυγες ζούσαν όλοι μαζί στα τούρκικα σπίτια. Λειτουργούσε επιτροπή αποκαταστάσεως προσφύγων, η οποία κανόνιζε που θα στεγαστεί ο καθένας, ανάλογα με τις ανάγκες του. Με τα χρόνια οι περισσότεροι έκτισαν τις δικές τους κατοικίες.

Για να υπάρχει ιστορική συνέχεια, δόθηκε στο χωριό το αρχαίο όνομα Κρηνίδες, αφού το χαρακτηριστικό με τις πολλές πηγές συνέχιζε να υπάρχει. Το όνομα Φίλιπποι το πήρε η διπλανή κοινότητα που στην αρχή είχε το όνομα Μεσόρεμα. Πριν κτιστούν τα δημόσια κτίρια, όπως το κτίριο της κοινότητας και η εκκλησία, όλα λειτουργούσαν σε πρόχειρους χώρους ή οικίες.

Οι πρόσφυγες ασχολούνταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την γεωργία και την κτηνοτροφία, έτσι σχετικά γρήγορα άρχισε η διαδικασία της διανομής γεωργικού κλήρου σε όλες τις οικογένειες. Αρκετοί ήταν αυτοί που επέλεγαν καπνοπαραγωγικό κλήρο λόγω της ασχολίας τους με τα καπνά. Η πρώτη διανομή έγινε το 1927 και οριστικοποιήθηκε το 1937. Ανάλογα με τα μέλη της οικογένειας ο καθένας λάμβανε δεκαοχτώ, εικοσιτέσσερα και λίγοι είκοσι οχτώ στρέμματα. Από το 1939 εως το 1953 μοιράστηκαν σχεδόν όλες οι εκτάσεις που ανήκαν στο χωριό σε δικαιούχους, συνήθως νιόπαντρα ζευγάρια. Οι εκτάσεις που παρέμειναν στην κατοχή της κοινότητας ανέρχονταν περίπου στα χίλια στρέμματα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι οι κάτοικοι του χωριού ζούσαν σχεδόν αποκλειστικά από την γεωργία και την κτηνοτροφία. Η

καλλιέργεια των αγρών γινόταν με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, το σιδερένιο ή ξύλινο αλέτρι που έσερναν βόδια ή άλογα. Όλες οι οικογένειες επίσης έκτρεφαν αγελάδες κυρίως για το γάλα και τα υποπροϊόντα τους.

Πριν το πόλεμο, το κέντρο του χωριού βρισκόταν στην επάνω γειτονιά. Υπήρχαν λιγοστά μαγαζιά κατά μήκος του δρόμου από την περιοχή κρύα νερά μέχρι το σχολείο (το σημερινό 1ο δημοτικό σχολείο και 2ο νηπιαγωγείο Κρηνίδων), όπου ήταν το καροποιείο του Σιδηρόπουλου, το ραφείο του Γιαννάκη, το ραφείο του Γερμανού, το κουρείο του Μιχάλη, το μπακάλικο Ραιδεστός του Μπάτη, το καφενείο του Ζαχαρία, του Ευθύμη και του Μπάρμπα.

Επί κατοχής επεκτάθηκε το χωριό αρκετά αφού κτίστηκαν και άλλα σπίτια, όπως άνοιξαν και άλλα μαγαζιά. Αρχικά επεκτάθηκε μέχρι την περιοχή στα καβάκια και μετά τον πόλεμο έφτασε μέχρι τον παλιό δημόσιο δρόμο Καβάλας – Δράμας.

Σταθμός στην ιστορία του χωριού μας υπήρξε η βουλγαρική κατοχή. Κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά την επικράτηση των γερμανικών στρατευμάτων έναντι των ελληνικών, τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί παραχώρησαν τα εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους συμμάχους τους Βούλγαρους. Από το χωριό μας πέρασαν πρώτα οι Γερμανοί στρατιώτες και λίγο αργότερα έφτασαν οι βουλγαρικές αρχές κατοχής. Στις Κρηνίδες ήρθε Βούλγαρος πρόεδρος, ο λεγόμενος Μπαϊκάντζος και λίγες βουλγαρικές οικογένειες με παιδιά, σαν έποικοι. Εγκαταστάθηκαν σε διαθέσιμα κτίσματα ή σε σπίτια κουμουνιστών κατοίκων που τους ανάγκασαν να τα εγκαταλείψουν. Οι κατακτητές υποχρέωναν τους κατοίκους να παραδίδουν ως φόρο ένα μέρος της γεωργικής παραγωγής τους, συνήθως το μεγαλύτερο. Γι ́αυτό οι Κρηνιδιώτες προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να αποκρύψουν μέρος αυτής, πολλές φορές όμως, έπεφταν στην αντίληψη των Βουλγάρων και οδηγούνταν στην αστυνομία, που βρισκόταν στην Σέλιανη. Εκεί οι Κρηνιδιώτες, για να γλιτώσουν τα χειρότερα, αναγκάζονταν να δωροδοκήσουν τα κατάλληλα άτομα . Την εποχή εκείνη καλλιεργούνταν σιτάρι, καλαμπόκι, φασόλια, σουσάμι ακόμη και ζαχαροκάλαμο. Στα καπνά μειώθηκε η καλλιέργεια γιατί οι Βούλγαροι τα έπαιρναν σε εξευτελιστικές τιμές. Κάθε οικογένεια είχε αγελάδες για το γάλα και το βούτυρο. Επίσης τα γουρούνια ήταν μια πηγή κρέατος και ζωικού λίπους. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στα δύσκολα χρόνια της κατοχής πολλοί χωριανοί βοηθούσαν όσο μπορούσαν με τρόφιμα τους κατοίκους της Καβάλας, γιατί εκεί το πρόβλημα της ασιτίας ήταν μεγαλύτερο.

Τα πρώτα επικίνδυνα γεγονότα για το χωριό συνέβησαν τον Σεπτέμβριο του 1941, όταν έγινε το κίνημα της Δράμας. Σε αντίποινα για την εξέγερση, οι Βούλγαροι έκαναν έρευνες σε όλη την περιοχή και έκαιγαν σπίτια υποτιθέμενων ανταρτών. Έτσι τμήματα στρατού, μετά το κάψιμο σαράντα σπιτιών και τις εκτελέσεις κατοίκων στην Σέλιανη, ήρθαν και στις Κρηνίδες με τις ίδιες προθέσεις. Για να αποφευχθεί η καταστροφή του χωριού, οι κάτοικοι έσπευσαν να καλέσουν τον Βούλγαρο πρόεδρο που ήταν στο διπλανό χωριό, στέλνοντας ένα άλογο για να τον φέρει. Μετά από ένα γεύμα που παραχωρήθηκε μεταξύ του Βούλγαρου προέδρου και του επικεφαλή της επιχείρησης και την διαβεβαίωση του τελευταίου ότι οι Κρηνιδιώτες δεν είχαν ανάμειξη στο κίνημα της Δράμας, κατά κάποιο τρόπο εξασφαλίστηκε η ασφάλεια του χωριού. Δυστυχώς, όμως, ήδη οι Βούλγαροι είχαν κάψει τρία σπίτια, του Φωστηρίδη Αντώνη, του Ποιμενίδη Θωμά και του Παπαδόπουλου Χατζή.

Κατά την διάρκεια της βουλγαρική κατοχής βρήκε θάνατο ο Γρηγοριάδης Αναστάσιος (σεφέρ Αναστάς), τον οποίο ξυλοκόπησαν άγρια βούλγαροι, όπου υπέκυψε στα τραύματα του. Επίσης η Γαϊτελίδου Μαγδαληνή έχασε την ζωή της από πυρά Βουλγάρων στρατιωτών σε ηλικία δεκατριών ετών. Τον Μαϊο του 1944 σε μια σύγκρουση των ανδρών του αντάρτη Αντών Τσαούς με τους Βούλγαρους σκοτώθηκε άδικα από τα βουλγαρικά πυρά η Μαρία Τοπαλίδου (Κουλαξίδου), όταν πήγε να πάρει τα παιδιά της που μάζευαν λουλούδια σε χωράφια κοντά στο χωριό.

Με την λήξη του πολέμου, ο βουλγαρικός στρατός έγινε κουμουνιστικός και παρέδωσε την εξουσία στις πολιτικές και αντάρτικες αρχές του Ε.Α.Μ. και του Ε.Λ.Α.Σ.. Ο Ε.Λ.Α.Σ. είχε υπό τον έλεγχο του τις πόλεις της Δράμας και της Καβάλας και το δημόσιο δρόμο. Οι αντάρτες του Αντών Τσαούς δρούσαν στα γύρω βουνά. Οι Βούλγαροι, για να καλύψουν την οπισθοχώρηση τους, είχαν στήσει όλμους στο φρούριο και έριχναν σε ότι κινούνταν μέσα στο χωριό. Έτσι σκοτώθηκε η γυναίκα του Κεντηρίδη (Νταουλτζή), όταν έπεσε ένας όλμος στην αυλή του σπιτιού τους. Άλλος όλμος έπληξε την μεγάλη αποθήκη του Κωνσταντή κοντά στο σχολείο, που ήταν γεμάτη με πρόσφυγες, όπου σκοτώθηκε ένα παιδί. Μετά από αυτά τα γεγονότα το Σεπτέμβριο του 1944 τα βουλγαρικά στρατεύματα εγκατέλειψαν για πάντα τα μέρη μας.

Προέλευση κατοίκων και δημογραφική εξέλιξη

Σε αυτό το σημείο θα ήταν φρόνιμο να αναφέρουμε αναλυτικά την προέλευση των κατοίκων του χωριού μας, από την στιγμή που οι Κρηνίδες θεωρούνταν το χωριό των προσφύγων. Οι πρώτοι πρόσφυγες που έφτασαν στις Κρηνίδες το 1922 ήταν Θρακιώτες από την περιοχή της Ραιδεστού στην Ανατολική Θράκη. Ήταν περίπου είκοσι οικογένειες μεταξύ των οποίων του Θυμιάδη, του Μαυράκη, του Κακανιάρη, του Μηλιάτη, του Λογοθέτη, του Οικονόμου, του Χριστοφόρου, του Παπαδάκη και του Ρεβύθη. Πολλοί από αυτούς είχαν πρωτοέρθει στην περιοχή το 1916, ξαναγύρισαν όμως πίσω μετά από λίγα χρόνια. Μαζί με τους Θρακιώτες ήρθαν και Μικρασιάτες Κιοταχειαλίδες όπως οι Κακιρτάκ και Καϊκισίζ.

Από τους πόντιους πρόσφυγες ήρθαν πρώτοι οι Γαρασαρώτες από την περιοχή της Νικόπολης του Πόντου, το 1923, όταν υπογράφτηκε η σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Ήταν περίπου σαράντα οικογένειες όπως αυτή του Παυλίδη, του Σταφυλίδη, του Σιδηρόπουλου, του Γαϊτελίδη, του Παπαδόπουλου, του Παρχαρίδη, του Καραβασιλειάδη, του Τσακιρίδη και του Τσαχαλίδη. Ακολούθησαν, αργότερα, πρόσφυγες από την περιοχή της Σαμψούντας (Αμισός) μεταξύ άλλων οι οικογένειες του Δημητριάδη, του Παπαλόζη, του Αρσονιάδη, του Βασιλειάδη, του Μαυρίδη, του Μελίδη και του Γερμανίδη και από την περιοχή της Μπάφρας οι Μήτσογλου, Σαατσόγλου, Κοτέογλου, Σεφέρογλου, Τσιλίζογλου, Κουμπρίδη και Θεοδωρίδη.

Νωρίς άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή των Κρηνίδων και οικογένειες Σαρακατσάνων. Ήταν τα αδέρφια Θανάσης, Γιώργος, Δημοσθένης και Δημήτρης Κούτρας. Αργότερα και μετά τον πόλεμο, ήρθαν οι οικογένειες Χλιάρα, Τσακάλου, Ράπτη, και Κουτάβα. Ο οικισμός αναπτύχθηκε δίπλα από το σημερινό Βαπτιστήριο της Λυδίας και ονομάστηκε Απόστολος Παύλος καθώς επίσης και στο χωριό των Φιλίππων που ονομάστηκε Βρυσσούλες.

Το 1938 εγκαταστάθηκαν στο χωριό μας πολλοί πρόσφυγες ποντιακής καταγωγής από την Ρωσία. Ήταν περίπου εξήντα οικογένειες, στην πλειοψηφία τους από την Σαμψούντα, οι οποίοι έφτιαξαν τα σπίτια τους στην ανατολική πλευρά του χωριού. Μεταξύ άλλων είναι οι οικογένειες του Κελίδη, του Εξουζίδη, του Παρασκευαΐδη, του Κωνσταντινίδη, του Κυριακίδη, του Καλπακίδη, του Αναστασιάδη, του Τσαπανίδη και του Σαμλίδη.

Με την έναρξη του Β ́ παγκόσμιου πολέμου το 1940 πολλοί κάτοικοι παραμεθόριων περιοχών αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ασφαλέστερες περιοχές. Έτσι, οι Κρηνίδες δέχτηκαν πολλούς πρόσφυγες κυρίως από τα χωριά της Δράμας, οι οποίοι είχαν εδώ γνωστούς ή συγγενείς. Μετά την λήξη του πολέμου οι περισσότεροι από αυτούς έγιναν μόνιμοι κάτοικοι των Κρηνίδων, μεταξύ αυτών ήταν οι οικογένειες Κωνσταντινίδη (Ασλάνογλου), Καγκασίδη, Παστραφίδη, Λαφτσίδη και Καλπακίδη. Από το 1939 μέχρι το 1950 εγκαταστάθηκαν στο χωριό και πολλές πολύτεκνες οικογένειες από διάφορα χωριά της Καβάλας, της Δράμας και των Σερρών, που τους δόθηκε κλήρος στο κάμπο των Φιλίππων, γιατί τα μέρη τους ήταν φτωχά σε καλλιεργήσιμη γη (χωριά όπως το Βουνοχώρι, η Λημνιά, η Περιχώρα,ο Διπόταμος, το Δύσβατο και η Σκοπιά). Σε αυτούς ανήκουν οι οικογένειες Λαζαρίδη, Πατσατζή, Κωταΐδη, Πασβάντη, Χατζηαποστολίδη, Σπανόπουλου, Γεωργιάδη, Δαμιανού, Μπόσβελη, Γαμβρίδη, Τουγιαννίδη και Τσολάκη.

Μετά από την αναφορά στην προέλευση των κατοίκων του χωριού αξίζει να αναφερθούν οι σημαντικότεροι σταθμοί της δημογραφικής εξέλιξης του τόπου μας. Το 1928 οι Κρηνίδες είχαν 672 κατοίκους. Κατά την απογραφή του 1940 μετρήθηκαν 1.700 κάτοικοι. Βλέπουμε μια ραγδαία αύξηση του πληθυσμού η οποία οφείλεται στην έλευση των προσφύγων από την Ρωσία και στην αύξηση των γεννήσεων. Ίσως στην αύξηση αυτή συντέλεσε και η ευημερία που παρατηρήθηκε κατά την τετραετία 1936-1940, λόγω της σημαντική αύξησης της τιμής του καπνού που ήταν το βασικό προϊόν του χωριού. Μέχρι το 1950 ο πληθυσμός διπλασιάστηκε σχεδόν ξανά και έφτασε στις 3.424 ψυχές, αυτό οφείλεται στους νέους πρόσφυγες που δέχτηκε το χωριό.

Την δεκαετία του  ́50 άρχισε να μειώνεται ο πληθυσμός των Κρηνίδων, λόγω της μετακίνησης πολλών κατοίκων προς τα αστικά κέντρα και της μετανάστευσης προς την Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η μετανάστευση αυτή άρχισε λίγο πριν την λήξη της δεκαετίας του  ́50, για να συνεχιστεί και να κορυφωθεί κατά την επόμενη δεκαετία. Το χωριό ωφελήθηκε οικονομικά από αυτό το γεγονός και υπήρχε μεγάλη ανοικοδόμηση. Ευτυχώς, πολλοί από τους μετανάστες ξαναγύρισαν και έτσι το χωριό αναπτύχθηκε ικανοποιητικά.

Μετά το 1990 βοήθησε στην πληθυσμιακή ανάπτυξη του χωριού μας, η έλευση νέων προσφύγων ποντιακής καταγωγής από την πρώην Σοβιετική Ένωση, οι οποίοι εντάχθηκαν γρήγορα στην κοινωνία των Κρηνίδων. Έτσι σύμφωνα με τις τελευταίες απογραφές που έγιναν οι κάτοικοι των Κρηνίδων το 1991 ήταν 3.005, το 2001 ήταν 3.295 και το 2011 ήταν 3.365.

Τοπική αυτοδιοίκηση

Η πολιτική δράση του χωριού μας ξεκινά από νωρίς. Οι πρόεδροι που διετέλεσαν πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν οι Σιδηρόπουλος Γαβριήλ, Πατσατζής Νίκος, Μήτσογλου Γρηγόρης, Τσαχαλίδης Ζαχαρίας και Κοτέογλου Μιχάλης. Μετά τη φυγή των Βουλγάρων τον Σεπτέμβριο του 1944 επικράτησε, για διάστημα λίγων μηνών, αβεβαιότητα γύρω από την τοπική αυτοδιοίκηση γιατί στην Αθήνα εγκαταστάθηκε η κυβέρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου ενώ στις επαρχιακές πόλεις επικρατούσε το Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ., έτσι το Ε.Α.Μ. διόρισε εκεί δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια. Στις Κρηνίδες ανέλαβε την ονομαζόμενη λαϊκή εξουσία για λίγους μήνες ο Χριστοφόρου Χριστόφορος, ο οποίος αργότερα μαζί με άλλους συγχωριανούς εξορίστηκε στην Γαύρο. Όσο διαρκούσε ο εμφύλιος πόλεμος, οι διοικήσεις του χωριού ήταν διορισμένες. Πρόεδροι διοικούσας επιτροπής διετέλεσαν οι Αθανασιάδης Χαράλαμπος (1945), Γρηγοριάδης Γεώργιος (1946) και Αρσονιάδης (1947).

Ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο Παναγιωτίδης Δημήτριος. Ακολούθησαν για μικρά χρονικά διαστήματα (από το 1960 μέχρι το 1967) οι Μήτσογλου, Αρσονιάδης, Γρηγοριάδης, Τσιφτσίδης, Παπαδόπουλος, Κυριακίδης, Καλπακίδης και Κούτρας. Από το 1967 μέχρι το 1986 στο αξίωμα του προέδρου εναλλάσσονται οι Κυριακίδης Σάββας και Μπόσβελης Κλεάνθης. Το 1986 εκλέγεται ο Σαρρίδης Παύλος, όπου τον διαδέχεται το 1990 ο Κωταΐδης Ελευθέριος, ο οποίος επανεκλέγεται το 1994, πλέον ως δήμαρχος του δήμου Φιλίππων (συνένωση των χωριών Κρηνίδες, Λυδία, Φίλιπποι και Πολύστυλο). Το 1998 ο δήμος Φιλίππων επεκτάθηκε αφού πλέον σε αυτόν υπάγονται και το Ζυγός, ο Αμυγδαλεώνας, το Κρυονέρι, η Λημνιά, η Παλαιά Καβάλα, οι Κορυφές και το Πολύνερο, όπου νέος δήμαρχος εκλέγεται ο Ζαχόπουλος Κωνσταντίνος.Το 2002 στον νέοκαποδιστριακό δήμο, δήμαρχος εκλέγεται ο Κωταΐδης Ελευθέριος και το 2006 ο Τσαταλμπασίδης Λάζαρος. Το 2010, πλέον στον νέο καλλικρατικό δήμο, δήμαρχος εκλέγεται ο Σιμιτσής Κωνσταντίνος και το 2014 τον διαδέχεται η Τσανάκα Δήμητρα την οποία ακολουθεί το 2019 ο Μουριάδης Θεόδωρος.

Εκπαίδευση

Η εκπαίδευση στο χωριό μας αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Μετά την εγκατάσταση των προσφύγων την δεκαετία του  ́20, η σχολική εκπαίδευση γινόταν μέσα σε διάφορα κτίρια ή οικίες. Το πρώτο σχολικό δημόσιο κτίριο του Α ́ δημοτικού σχολείου κτίστηκε το 1930 και είχε δύο αίθουσες. Μετά τον πόλεμο του 1940 υπήρχαν ανάγκες για περισσότερες σχολικές αίθουσες. Έτσι, προστέθηκε στο υφιστάμενο κτίριο δεύτερος όροφος και αναγέρθηκε στο προαύλιο χώρο ξεχωριστό κτίριο με άλλες δύο αίθουσες, δημιουργώντας στο σύνολο έξι αίθουσες. Λίγο αργότερα κτίστηκε και το Β ́ δημοτικό σχολείο στον κάτω συνοικισμό του χωριού.

Από το 1964 λειτουργούσε ιδιωτικό γυμνάσιο σε διάφορα οικήματα κοντά στο Β ́ δημοτικό σχολείο. Το 1974, μετά από μεγάλες προσπάθειες των γονέων και κηδεμόνων και την οικονομική υποστήριξη της τοπικής αρχής, το γυμνάσιο έγινε δημόσιο. Αργότερα συνέχισε την λειτουργία του στο σημερινό κτιριακό συγκρότημα του γυμνασίου και του λυκείου Κρηνίδων που κτίστηκε το 1978.

Κλείνοντας αξίζει να αναφερθεί ότι στις Κρηνίδες λειτουργούν επίσης κρατικός παιδικός σταθμός καθώς και δύο νηπιαγωγεία τα οποία στεγάζονται στα Α ́ και Β ́ δημοτικά σχολεία.

Αρχαιολογικός χώρος Φιλίππων 

Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO

Η περιοχή των Φιλίππων, όπως προαναφέραμε εν συντομία, συνδέεται με εξαιρετικές ιστορικές προσωπικότητες και γεγονότα που διαμόρφωσαν τον δυτικό πολιτισμό. Μοναδικά μνημεία, που διασώζονται μέχρι σήμερα, μαρτυρούν τη μακραίωνη ιστορία των πολιτισμών που διασταυρώθηκαν και αναπτύχθηκαν στην περιοχή.\

Η ανασκαφική έρευνα ξεκίνησε στους Φιλίππους το 1914 από τη γαλλική αρχαιολογική σχολή. Μετά τον Β ́ παγκόσμιο πόλεμο, η αρχαιολογική υπηρεσία και η αρχαιολογική εταιρεία διενέργησαν συστηματικές ανασκαφές. Σήμερα η αρχαιολογική υπηρεσία, το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και η γαλλική αρχαιολογική σχολή συνεχίζουν την αρχαιολογική έρευνα. Τα ευρήματα των ανασκαφών φυλάσσονται στο αρχαιολογικό μουσείο Φιλίππων. Από τον Ιούλιο του 2016, ο αρχαιολογικός χώρος Φιλίππων συγκαταλέγεται στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.